صرف نظر از اینکه تفاوتهاى زن و مرد موجب تفاوتهایى در حقوق ومسؤولیتهاى خانوادگى زن و مرد مى‏شود یا نمى‏شود،اساسا این مساله یکى ازعجیب‏ترین شاهکارهاى خلقت است;درس توحید و خداشناسى است،آیت و نشانه‏اى است از نظام حکیمانه و مدبرانه جهان، نمونه بارزى است از اینکه جریان‏خلقت تصادفى نیست،طبیعت جریانات خود را کورمال کورمال طى نمى‏کند،دلیل‏روشنى است از اینکه بدون دخالت دادن اصل‏«علت غایى‏»نمى‏توان پدیده‏هاى‏جهان را تفسیر کرد.

دستگاه عظیم خلقت‏براى اینکه به هدف خود برسد و نوع را حفظ کند،جهازعظیم تولید نسل را به وجود آورده است;دائما از کارخانه خود،هم جنس نر به وجودمى‏آورد و هم جنس ماده،و در آنجا که بقا و دوام نسل احتیاج دارد به همکارى وتعاون دو جنس(مخصوصا در نوع انسان)براى اینکه ایندو را به کمک یکدیگر در این‏کار وادارد،طرح وحدت و اتحاد آنها را ریخته است;کارى کرده است که خودخواهى‏و منفعت طلبى-که لازمه هر ذى حیاتى است-تبدیل به خدمت و تعاون و گذشت وایثار گردد،آنها را طالب همزیستى با یکدیگر قرار داده است;و براى اینکه طرح کاملاعملى شود و جسم و جان آنها را بهتر به هم بپیوندد، تفاوتهاى عجیب جسمى و روحى‏در میان آنها قرار داده است و همین تفاوتهاست که آنها را بیشتر به یکدیگر جذب‏مى‏کند،عاشق و خواهان یکدیگر قرار مى‏دهد.اگر زن داراى جسم و جان و خلق وخوى مردانه بود محال بود که بتواند مرد را به خدمت‏خود وادارد و مرد را شیفته‏وصال خود نماید،و اگر مرد همان صفات جسمى و روانى زن را مى‏داشت ممکن نبودزن او را قهرمان زندگى خود حساب کند و عالیترین هنر خود را صید و شکار و تسخیرقلب او به حساب آورد.مرد،جهانگیر و زن مردگیر آفریده شده است.

قانون خلقت،زن و مرد را طالب و علاقه‏مند به یکدیگر قرار داده است اما نه ازنوع علاقه‏اى که به اشیاء دارند.علاقه‏اى که انسان به اشیاء دارد از خودخواهى اوناشى مى‏شود;یعنى انسان اشیاء را براى خود مى‏خواهد،به چشم ابزار به آنها نگاه‏مى‏کند،مى‏خواهد آنها را فداى خود و آسایش خود کند.اما علاقه زوجیت‏به این‏شکل است که هر یک از آنها سعادت و آسایش دیگرى را مى‏خواهد،از گذشت وفداکارى درباره دیگرى لذت مى‏برد.

منبع : مجموعه آثار شهید مطهری