زن و شوهر همیشه به تعاون و اظهار محبت احتیاج دارند.لیکن‏این احتیاج در بعضى مواقع شدیدتر میشود.انسان در موقع گرفتارى وبیمارى بیشتر از سایر اوقات احتیاج به دلجویى و پرستارى دارد.بیمارهمان مقدار که به دکتر و دوا احتیاج دارد به همان مقدار بلکه زیادتر به‏مراقبت و پرستارى احتیاج دارد.پرستار خوب با دلجویى و نوازش‏اعصاب بیمار را آرامش میدهد و به زندگى امیدوارش میگرداند.

زن از شوهرش انتظار دارد که در موقع بیمارى به یاریش بشتابد وبهتر از پدر و مادرش از او پرستارى کند.نوازشها و همدردیهاى او را ازعلائم صفا و محبت مى‏شمارد.

زنى که شبانه‏روز مانند یک کلفت در خانه زحمت میکشد حق دارداز شوهرش انتظار داشته باشد که در موقع بیمارى به فریادش برسد و درمعالجه‏اش کوشش نماید.

پول دوا و دکتر نیز یکى از مخارج رسمى زندگى و از نفقه‏هایى‏است که تامین آن بر مرد واجب است.

زنى که شبانه‏روز بدون مزد و مواجب در خانه زحمت میکشد آیااین مقدار بر شوهرش حق ندارد که در موقع بیمارى به دادش برسد؟

در بین مردها افرادى دیده میشوند که اصلا انصاف و وجدان وعاطفه ندارند.

در موقعى که همسرشان سالم است‏حداکثر استفاده را از اومى‏برند اما وقتى مریض شد براى چند تومان که براى بهبود او میخواهندخرج کنند هزار مرتبه جان میدهند!!و اگر بیمارى او طول کشید یا مخارج بیشترى لازم داشت او را به کلى رها میکنند.آیا رسم وفا و مردانگى همین‏است؟

به نمونه زیر توجه فرمایید:

«زنى به نام...علیه شوهرش شکایت کرد که مدتها با بود و نبودشوهرم ساختم و با نهایت تلاش به او خدمت کردم.اما حالا که بیمار شده‏ام‏مرا از خانه بیرون کرده میگوید:زن بیمار نمى‏خواهم ⁽¹⁾ ».

آقاى محترم!اگر به زندگى و خانواده‏ات علاقه دارى وقتى‏همسرت بیمار شد و به طبیب و دوا احتیاج پیدا کرد فورا او را نزد دکترببر.دواهاى لازم را برایش تهیه کن.دکتر و دواى تنها هم کافى نیست‏بلکه‏باید در یک چنین موقعى مانند پدر و مادر مهربان از او پرستارى کنى. پدرو مادرش را رها کرده و بدان امید هستى‏اش را در اختیارت نهاده که از پدرو مادر برایش بهتر باشى.شریک زندگى،مادر اطفال،یار و غمخوار تومى‏باشد.در موقع بیمارى بیشتر از سابق اظهار محبت کن.از بیمارى ودرد و ناله‏اش اظهار تاسف و همدردى کن دلداریش بده، به زندگى و بهبودامیدوارش کن.بر طبق دستور دکتر غذایش را تهیه کن.اگر به غذا با میوه‏مخصوصى میل دارد و دکتر آنرا تجویز نموده به هر طور شده برایش تهیه‏کن.سعى کن دوا و غذا را با دست‏خودت به او بدهى،زیرا همین عمل‏باعث دلخوشى و آرامش اعصاب او است.

بچه‏ها را آرام کن سر و صدا راه نیندازند.رختخوابت را نزدیک‏بسترش بینداز و در شب کاملا مراقب او باش.گاهى که از خواب بیدارمى‏شوى اگر بیدار است احوالش را بپرس.اگر از شدت درد خوابش نمى‏برد سعى کن حتى القوه بیدار بمانى.و اگر خواستى بخوابى با یکى ازفرزندانت‏یا پرستار دیگرى که دارى نوبت‏بگذار که همیشه یک نفرتان‏بیدار بماند و از بیمار مراقبت کند.مبادا از سر شب تا صبح راحت‏بخوابى‏و همسرت از شدت درد بنالد.

اگر در یک چنین موقعى از همسرت کاملا پذیرایى و دلجویى‏نمودى به زندگى دلگرم میگردد،به وفادارى و صمیمیت تو اطمینان پیدامیکند،محبت و علاقه‏اش زیادتر میشود.

وقتى از بستر بیمارى برخاست‏بیشتر از سابق در خانه‏ات زحمت‏میکشد.محبتها و نوازشهاى ترا هرگز فراموش نمى‏کند و اگر بیمار شدى‏کاملا از تو پرستارى و دلجویى خواهد کرد.

پیغمبر اسلام (ص) فرمود:بهترین شما کسى است که براى اهل‏بیتش خوبتر باشد و من نسبت‏به خانواده‏ام از همه بهتر هستم ⁽²⁾ .

رسول خدا (ص) فرمود:هر کس براى بر آوردن حاجت‏بیمارى‏کوشش کند،موفق شود یا نه،از گناهانش خارج مى‏شود مانند روزى که ازمادر متولد شده است.یکى از انصار عرض کرد:پدر و مادرم به قربانت‏یارسول الله اگر مریض از اهل بیتش باشد آیا ثواب زیادترى ندارد؟فرمود:

چرا ⁽³⁾ .

منبع : آیین همسرداری / ابراهیم امینی

--------------------------------------

1-اطلاعات 18 اردیبهشت 1351.

2-وسائل ج 14 ص 122

3-وسائل ج 2 ص 643